نویسنده: مسیح تقی پور / FCBarcelona.ir

با شور می نویسم. با قلبی آرام و پر از احساس؛ احساس غرور. پرواز همیشه برای بشر شگفت انگیز و جذاب بوده و هست. حال پرواز بر فراز خاک دشمن، آن هم با بالهای شاه لئو؛ وقتی کاپیتان اینیستا باشد، وقتی ژاوی همچنان بر برج مراقبت تکیه زده... حس عجیبی است و غیر قابل توصیف.

از کلمات خارج اند توصیف تو! پادشاه فوتبال! تا قبل از بازی همه از بی بی سی میگفتند، همه جا صحبت از شانس رئال برای تحقیر این بارسای متزلزل بود. صحبت از آرامش تاکتیکی آنجلوتی و آشفتگی تاکتیکی تاتا، صحبت از برتری بیل بر نیمار پر حاشیه، از اختلاف 7 امتیازی؛ اما دیگر خبری نیست. صدایی نمی آید. دیشب انگار همه چیز تو بودی! تو بدون ادا و اطوار، برنابئو را به سکوت فراخواندی! تو از قبل از تولدت اثبات شده ای! حال آنکه بعضی ها فرضیه هم نیستند! آن بوسه بر پیراهنت بغضم را ترکاند. آن بوسه جلوی چشمان هزاران مادریدی برایمان یک لالیگا می ارزید.

بارسای با شخصیت، دوستت داریم

نکته ای که بیش از برد و هتریک مسی خوشحال کننده بود، شخصیت تیمی فوق العاده و عزم مثال زدنی برای پیروزی بود. حلقه گم شده ای که در شکست های اخیر به خوبی نمود پیدا کرد. در سه شکست اخیر که باعث از دست دادن صدر جدول شد، بارسا نتوانست پس از دریافت گل نظم تیمی اش را به دست آورد. آنقدر بد بود که حتی نمی توانست موقعیتی برای گلزنی مهیا کند. از همان ابتدای بازی مشخص بود که بارسا قرار نیست ببرد. ارسالهای بیهوده از جناحین، عدم تمرکز در اجرای تیکی تاکا، عجله و استرس در چهره بازیکنان نمایان بود. اما در برنابئو علی رغم دوبار عقب افتادن از حریف، ناداوری، جو سنگین تماشاگران و شرایط بحرانی جدول، بارسا به گونه ای بازی کرد که حتی بدبین ترین هوادار هم تا آخرین لحظات به برد امیدوار بود. زمانی که قلب همه آبی اناری ها از استرس به پیروزی نرسیدن آرام و قرار نداشت، آرامش بوسکتس در کنترل توپ به مثابه ی آبی بر آتش بود. بارسا شخصیت فوق العاده تیمی اش را به نمایش گذاشت تا بار دیگر رئال را جلوی چشم هوادارنش نابود کند.