همانطور که جام کنفدراسیون ها پیش رفته و اسپانیا دراین مسابقات به مراحل بالا صعود کرده است، بسیاری متوجه یک تغییر عمده در ترکیب تیم نسبت به تیمی که یک سال پیش اروپا را فتح کرد، شدند. به جای استفاده از 9 کاذب، اسپانیا از یک مهاجم حقیقی استفاده کرده است - روبرتو سولدادو یا فرناندو تورس - و درخط حمله بسیار پر جنب و جوش تر به نظر رسید.

استفاده از یک مهاجم چیزی است که بسیاری امیدوار شده اند که در بارسلونا نیز شاهد آن باشند، اما با خروج احتمالی داوید ویا در تابستان، به نظر می رسد این تغییر به زودی اتفاق نمی افتد. اما این سوال باقی می ماند، آیا یک مهاجم همان چیزی است که بارسلونا باید بر روی آن سرمایه گذاری کند؟


آخرین باری که بارسلونا از یک مهاجم واقعی برای مدت زمانی طولانی تر استفاده کرد در سال 2009-2010 بود زمانی که زلاتان ابراهیموویچ در این باشگاه بود. از دوران زلاتان در بارسلونا اغلب به خاطر دلایل اشتباه به یاد آورده می شود – که تا حدی عادلانه است - و به جای صحبت کردن در مورد مناسب بودن زلاتان برای تیم، بسیاری تنها به خاطر ناهمخوانی بسیار بد او به یادش می آورند.

در واقع، به طور کاملا عادلانه، زلاتان چیزهای زیادی به بارسلونا اضافه کرد هنگامی که به درستی از او استفاده می شد و حتی موفق شد تعداد گل های قابل قبولی هم به ثمر برساند. شخصیت او برای بارسلونا قطعا مناسب نبود، اما به عنوان یک مثال بنیانی، آیا این درست است که بر اساس یکی، به همه مهاجمان به عنوان مهره نامناسب در بارسلونا برچسب نا کارآمدی زده شود؟

ساموئل اتوئو به عنوان مثال از یک مهاجم که سبک بازی بارسلونا را کاملا تحسین برانگیز کرد و ثابت کرد که یک مهاجم مستقیم نیز مناسب بازی روان مبتنی برپاس بارسلونا است. در طی دوران حضورش در بارسلونا، او توانایی بسیار زیادی داشت تا از تطبیق پذیری خود به عنوان یک مزیت بهره ببرد. او - بر خلاف زلاتان بسیار ساکن – بدون تقلا و صرف انرژی زیادی می توانست موقعیت خود را تغییر دهد، مدافعان را به سمت خود بکشاند و حتی در صورت نیاز در جناحین بازی کند. او فقط یک مهاجم نبود، او مهاجمی بود که می توانست با تغییرات سریع موقعیتهای خود را تطبیق دهد که اغلب در بازی بارسلونا به چشم می آید.

در صحبت از این دو بازیکن باید شرایط آنها را نیز به حساب آوریم. هنگامی که اتوئو در بارسلونا شکوفا شد، او دو بال بسیار قوی، سریع و موثر را در اطراف خود می دید: تیری آنری و لئو مسی (و رونالدینیو قبل از آن). هنگامی که زلاتان ابراهیموویچ در بارسلونا بود، بال های او این بازیکنان بودند: پدرو (که فصل خوبی داشت)، آنری پا به سن گذاشته و بویان، که هرگز یک هافبک درسطح کلاس جهانی نبود. وقتی این سوئدی، درترکیب تیم بود، از مسی همیشه به عنوان بال استفاده نمی شد، بلکه او دوران گذار خود را از یک بال به 9 کاذب می گذراند. این به ناتوانی زلاتان در تغییر موقعیتش اضافه شد که باعث شد در طول بازی تقلایش را ببینیم. بنابراین در پایان، این درباره تطبیق پذیری یک مهاجم با بارسلونا نبود، بلکه در مورد زلاتان بود که به اشتباه مهاجم بارسلونا شد و از حمایت مناسب بال های خود بهره نمی برد.

بر اساس این مشاهدات، نتیجه گیری به راحتی گرفته می شود. به منظور بهترین استفاده از یک مهاجم در بارسلونا، بازی قوی و موثر از بال ها به همان اندازه مورد نیاز است که مهاجم همه کاره، سریع و محرک لازم است. در حال حاضر، به عقب بر گردیم و به استفاده از یک مهاجم در اسپانیا، این سوال کمی متفاوت است. اگر یک مهاجم نیاز به بال های قوی برای تطبیق با سبک بازی بارسلونا دارد، چگونه اسپانیا– که سبک بازی اش تا حدی شبیه به بارسلونا است- می تواند با یک مهاجم و فقط یک بال واقعی که اغلب پدرو است موفق عمل کند؟

بازی های اسپانیا در جام کنفدراسیون ها یک رویکرد متفاوت در استفاده از یک مهاجم نشان داده است. سسک فابرگاس در بین روزنه ها و در فضای بین هافبک ها یعنی اینیستا و ژاوی و یک مهاجم سولدادو یا تورس جایگیری می کرده است. با انجام این کار، تیم از منزوی کردن مهاجم اجتناب می کرد و اطمینان داشت که او پس از دریافت توپ از حمایت سریع برخورداراست. این اغلب در بازی های اخیر اسپانیا دیده شده است، به خصوص با سولدادو؛ مهاجم پس از دریافت توپ از خط هافبک در حالیکه پشت به دروازه است، توپ را رو به عقب به سسک ( که بین خطوط حریف قرار گرفته) می سپارد، که می تواند ارتباط با مهاجم یا بال هایی که برش هایی به سمت داخل دارند را برقرار کند. این به طور تحسین برانگیز برای اسپانیا کارساز بوده است، که توانسته بهترین استفاده را از یک مهاجم بدون داشتن حمایت تمام عیار از بال ها بکند.

پس از این مشاهدات، بارسلونا می تواند از یک مهاجم در دو روش استفاده کند، به مانند روشی که آنها از ساموئل اتوئو استفاده می کردند و یا مانند اسپانیا در استفاده از سولدادو. سوال برای مهاجم ساده است؛ آیا او زمانی که با سرعت بالا رو به جلو حرکت می کند یا پشت به دروازه قرار دارد که مدافعی در تعقیب اوست، توپی دریافت می کند؟ هر دو روش بازی جوانب مثبت و منفی خود را داراست و نیازمند شرایط متفاوتی است.

با لیونل مسی که به احتمال بسیار زیاد به عنوان یک شماره 9 کاذب ادامه خواهد داد، بارسلونا مجبور به انطباق بازی خود می شود تا اجازه حضور یک مهاجم را بدهد. اگر باشگاه می خواست استفاده از یک مهاجم را به مانند اسپانیا کپی کند، مسی می توانست در محدوده بین خطوط حریف، جایی که در آن سسک فابرگاس برای اسپانیا بازی می کند، به کار گرفته شود. این می توانست به او فضای بیشتری بدهد و یک بازیکن در مقابل او که می توانست ارتباط را برقرار کند. با اشتیاق نیمار در حرکت رو به جلو و برش به سمت داخل، این سناریو به خوبی می تواند کار کند، حتی اگر با این شرایط ممکن است شاهد گل های کمتری از مسی باشیم. با این حال، نفع تیم قطعا از آمار فردی بازیکن مهم تر است، و مطمئنا خود مسی نیز موافق آن است.

با همه این گمانه زنی ها، هنوز هم یک سوال باقی می ماند، کدام مهاجم است که بارسلونا می تواند بر آن سرمایه گذاری کند؟ بازار نقل و انتقالات از بازیکنان باکیفیت پر است، با این حال، قیمت آن ها بسیار بالاست به خصوص اگر پای علاقه بارسا در میان باشد. به همین دلیل است که بارسلونا به دنبال امضای قرارداد با یک مهاجم در آینده ای نزدیک نیست. پرداخت هزینه گزاف برای یک بازیکن به اندازه کافی با ریسک همراه است، به خصوص با مهاجمی که باید بسیار خاص باشد تا در بارسلونا موفق باشد. با این حال، آن نوع خاص ممکن است به خوبی درآکادمی جوانان یافت شود.

ژان ماری دونگو مهاجم کامرونی، 18 ساله، که در حال حاضر برای بارسا ب بازی می کند. او بسیاری از خصوصیات ساموئل اتوئو را داراست. همه کاره، قوی، سریع و با دقت در مقابل دروازه است. به جای امضای قرارداد با یک مهاجم در حد کلاس جهانی در حال حاضر، شاید بارسلونا باید برای چند سال صبر کند، و با شماره 9 کاذب ادامه دهد که به طور فوق العاده ای در دراز مدت موثر بوده است، و سپس تغییرات مورد نیاز را با توجه به پیشرفت دونگو از طریق تیم های جوانان اعمال کند. در عین حال سیستم 9 کاذب بارسلونا می تواند تغییر کند. الکسیس سانچز در هر حال حاضر برای غافلگیری حریف می تواند بیشتر متمایل به مرکز بازی کند، تمایل نیمار با برش به داخل نیز باید حرکت و جنبشی در محوطه جریمه ایجاد کند. همه این تفکرات بهتر از خرید دلهره آوری است که بر اساس مشکلات غیر طبیعی یک فصل انجام می شود.

نیاز بارسلونا به یک مهاجم ضروری نیست، و قطعا همه توافق دارند که کارهای مهم تری برای تمرکز در طول این فصل نقل و انتقالات وجود دارد. با این حال، این فرصتی است که باید در نظر گرفته شود و دونگوی با استعداد، همچنان به راه خود برای رسیدن به تیم اول ادامه می دهد. همانطور که اسپانیا نشان داده است، یک مهاجم می تواند از بسیاری جهات مورد استفاده قرار گیرد و بازیکنان هدف ایستا تنها نوع مهاجمان در جهان نیستند. تا شکوفایی دونگو، مسی، نیمار و الکسیس باید تهدید مناسبی در خط تهاجمی باشند. این حداقل چیزی است که می توان گفت.